Sytuacja z wczoraj.

Jadę autem po tzw. dwupasmówce, na chodniku obok idzie piekielna mamusia z wózkiem i max. 2-letnim dzieckiem obok. Mamusia pogrążona w rozmowie telefonicznej, ignoruje swojego synalka, który wyczuwając powiew wolności szybko się od niej oddalił. Tak szybko, że musiałam zjechać na pas obok, bo w ferworze tej wolności wyskoczył na ulicę.

Jego matka przejęła się tym faktem tak bardzo, że łaskawie spojrzała w kierunku swojego syna i chyba nawet coś do niego powiedziała. Stojąc na chodniku.

Kolejna kandydatka na Matkę Roku.

Tory, szlabany opuszczone, pociąg się zbliża. Co robi dziecko? Ano zatrzymuje się przed szlabanem tak jak przystało. Co robi mamusia? Być może przez prowadzenie jednoczesnej rozmowy przez telefon nie zauważyła, że szlabany opuściły się nie bez powodu, bowiem chwyta dziecię za ramię i omijając szlaban tarabani się pod pociąg. Trochę szybszym niż spacerowym tempem. Maszynista trąbi, gość obsługujący szlabany krzyczy z budynku, a paniusia jakby nigdy nic przechodzi na drugą stronę. W chwilę po niej przejeżdża pociąg.

Niby nic się nie stało poza jednym: dziecko zostało zapewnione, że nawet przed czymś takim jak pociąg zatrzymywać się nie musi, bo i po co.

perypetie przy torach